Hatišerifi iz 1830, 1833. i Berat iz 1830. godine predstavljaju jedinstven akt kojim su regulisani odnosi između Kneževine Srbije i Turskog carstva i unutar same Srbije. Kao takvi oni su predstavljali konstitutivni akt Kneževine Srbije. Specifičnost ovih akata ogledala se i u tome što su doneti van zemlje, tj. u Carigradu, i što su u njegovoj izradi učestvovali sizereni, pokroviteljski dvor (Rusija) i Kneževina. Učešće naroda u donošenju ovih akata bilo je zanemarljivo, a sve poslove obavljalo je uglavnom knez sa svojim savetnicima.
Hatišerifi i Berat imali su svojih nedostataka jer njima nije u potpunosti bio rešen odnos Kneževine i Turskog carstva. Pitanje vrhovne vlasti bilo je različito definisano Hatišerifom iz 1830, a drugačije Beratom iz iste godine. Dok Hatišerif reguliše da vladar – knez vrhovnu vlast deli sa Savetom, Beratom je propisano da svu vlast ima knez. Time je bačena klica razdora između ove dve vrhovne ustanove, jer svako se pozivao na ono što mu odgovara. Međutim, Srbi su Hatišerifom iz 1830. godine stekli pravo na samostalnu unutrašnju upravu i od tada su knez Miloš i istaknutije srpske starešine ozbiljnije počeli da se interesuju izradom ustava za Kneševinu Srbiju.
Poznata su dva nacrta Ustava, ali ni jedan nije u potpunosti odražavao potrebe i ozakonjenje trenutnog stanja u Kneževini Srbiji, niti je projektovao budući razvoj države. Ograničenje vlasti Državnim savetom ili bilo kojim drugim organom Milošu i njegovom vladarskom karakteru nije odgovaralo i zato je on odugovlačio sa donošenjem najvišeg državnog akta –Ustava, a s druge strane velikom broju istaknutih srpskih starešina žurilo se jer su upravo oni želeli donošenje Ustava u čijim odredbama bih ograničili kneževu vlast.
Kneževom vladavinom posle 1833. godine narod je bio nezadovoljan, pre svega zbog toga što poreski sistem nije bio usklađen sa odredbama Trećeg hatišerifa 1833, o odsečnom danku. Poreske obaveze ostale su kao i pod Turcima, pa se tražilo uvođenje jedinstvenog novčanog poreza. Od narodnih nezadovoljstava ovo je bilo najbitnije, ali se tu još može mogu dodati kuluk, lična i imovinska nesigurnost. Hatišerifom iz 1833. godine nije ukinut feudalni sistem u Srbiji, već je turski feudalizam zamenjen srpskim polufeudalnim uređenjem. U suštini tražilo se potpuno ukidanje feudalnih obaveza i poretka. Ovo je bio jedan od razloga izbijanja Miletine bune, koju je srpska opozicija vešto uklopila u svoj plan.
Miloševo odugovlačenje sa donošenjem Ustava, navodeći često razloge koji nisu bili sasvim opravdani (nije prikupljen porez na vreme, njegovo putovanje u Carigrad), i obrćses koja su davana od skupštine do skupštine.
Dok je Knez Miloš odugovlačio sa donošenjem Ustava dotle su se istaknute srpske starešine organizovale i pod vođstvom Milete Radojkovića podigli bunu koja je svojom brojnošću i masovnošću prevazilazila broj pristalica Kneza, koji su bili uz njega i koji bi ga branili. Pritisnut oružanom pobunom Miloš je pod pritiskom naložio Dimitriju Davidoviću da za dvadesetak dana pripremi Ustav koji treba da seproklamuje i usvoji na Sretenjskoj skupštini u Kragujevcu 1835. godine.
Sretenjski ustav nasto je na osnovu Htišerifa iz 1830. i 1833. godine, ideja koje je ostavio za sobom, prilikom posete Srbiji Boa le Kont i zahteva učesnika Miletine bune. Iz sveg toga, Davidović je preuzeo ono što je u datom trenutku bilo, prema njegovom shvatanju, najpotrebnije Kneževini Srbiji.
Davidović je mislio da je Srbija hatišerifima stekla nezavisnu unutrašnju upravu, a time i pravo donošenje ustava. Prilikom izrade i donošenje Ustava, nisu vršene nikakve konsultacije sa sizerenskim i pokroviteljskim dvorom, ne zato što nije bilo vremena već zato što je preovladalo mišljenje da to nije neophodno. Pisac ustava i Knez Miloš bili su zaneti prethodnim događajima, Miletinom bunom, i mislili su da se za donošenje Ustava ne mora tražiti saglasnost Carigrada i Petrograda. Saglasnost su do tada morali da traže i za mnoge druge manje značajne odluke. To je bio veliki propust kojim je jedan veliki državni projekat doveden u situaciju da za manje od dva meseca propadne.
U istoriji državnosti i ustavnog razvoja Srbije Sretenjski ustav iz 1835. godine zauzima posebno mesto. Reč je o prvom ustavu Srbije i njime je iskazan istinski državotvorni i demokratski potencijal srpskog naroda. Sretenjski ustav simbolično sjedinjuje dva rukavca borbe koju su Srbi na početku 19. veka poveli u težnji za spoljašnjom i unutrašnjom emancipacijom: oslobođenje od strane vlasti i slobodna, zakonita unutrašnja uprava. Pisac Sretenjskog ustava Dimitrije Davidović i autoritativni knez Miloš, uprkos suprostavljenim pogledima na unutrašnje uređenje zemlje, zajednički su želeli da Ustavom dodatno osnaže autonomiju Kneževine Srbije. U Sretenjskom ustavu posebno mesto imale su odredbe koje ističu spoljašnje atribute državne samostalnosti Srbije koji su bili u suprotnosti sa njenim vazalnim statusom: o zastavi („otvoreno crvena, bela i čelikasto-ugasita“) i grbu (krst na crvenom polju i „ognjilima“ na svakom kraku krsta).
Sretenjski ustav je posle intervencije Porte, Rusije i Austrije početkom marta privremeno, a 11. aprila 1835. godine konačno ukinut. To što je Srbija samostalno donela ustav, što su njime istaknuti atributi državnosti Srbije, uprkos njenom vazalnom statusu, bilo je dovoljno da te sile taj čin ocene kao „delo ludosti.“ Koliko je Sretenjski ustav značajan za državnost Srbije najbolje se može videti poređenjem sa sledećim ustavom Srbije, tzv. Turskim ustav iz 1838. godine, koji je donet u Carigradu. Praktične posledice kratkotrajnog postojanja Sretenjskog ustava je ustanovljenje Saveta. Na talasu borbe za njegove donošenje, u maju 1835. godine ukinuti su poslednji ostaci turskog feudalizma, čime je društvo Knževine Srbije, među prvim u Evropi, postalo društvo oslobođeno feudalnih stega.